Podróże po Nowej Angli.

Newport został założony w 1639 r. na wyspie Aquidneck, stanu Rhode Island.
Jej ośmiu założycielami i pierwszymi oficerami byli Nicholas Easton, William Coddington, John Clarke, John Coggeshall, William Brenton, Jeremy Clark, Thomas Hazard i Henry Bull.

W 1658 r. w Newport powitano grupę Żydów, którzy uciekali z Inkwizycjiw Hiszpanii i Portugalii, ale nie pozwolono im osiedlić się gdzie indziej.

Zgromadzenie Jeshuat Israel jest drugim najstarszym zgromadzeniem żydowskim w Stanach Zjednoczonych. Jego członkowie spotykają się w Newport w synagodze Touro, najstarszej w Stanach Zjednoczonych.

Newport był głównym ośrodkiem handlu niewolnikami w kolonialnej i wczesnej Ameryce, działając w tak zwanym handlu trujkątów, co oznaczało, że zakupiony na Karaibach cukier i melasę przewożono na Rhode Island i destylowano w rum, który następnie przewożono do Afryki Zachodniej i zamieniono na jeńców.

W połowie XIX wieku w Newport osiedliła się duża liczba irlandzkich imigrantów. Piąty okręg Newport w południowej części miasta stał się irlandzką dzielnicą dla wielu pokoleń.

Miasto od dawna związane jest z Marynarką Wojenną Stanów Zjednoczonych.

Wyspa Aquidneck ma wiele plaż, zarówno publicznych, jak i prywatnych. Największą publiczną plażą jest plaża Easton zwaną First Beach, z której roztacza się widok na Newport Cliff Walk. Sachuest Beach zwanej Second Beach w Middletown jest drugą co do wielkości plażą w okolicy. Goosberry Beach jest prywatną plażą, ale jest otwarta dla publiczności w niektóre dni w roku.

"Cliff Walk" jest jedną z najpopularniejszych atrakcji w mieście. Jest to 3,5-milowy (5,6 km) publiczny chodnik z dostępem do linii brzegowej, który został wyznaczony jako Narodowy Szlak rekreacyjny.

Brenton Point State Park to miejsce corocznego festiwalu latawców Brenton Point.

Fort Adams postawiony podczas wojny w 1812 roku, mieści Muzeum Yachtingu i jest gospodarzem zarówno Newport Folk Festival jak i Newport Jazz Festival, organizowanych co roku.

Począwszy od połowy XIX wieku, zamożni plantatorzy z południa, chcąc uciec przed upałem, zaczęli budować tu letnie rezydencje.

Hammersmith Farm to rezydencja, w której John F. Kennedy i Jackie Kennedy, zorganizowali przyjęcie weselne.

Wiele innych rezydencji jest otwartych dla turystów, jeszcze inne zostały przekształcone w budynki akademickie dla "Salve Regina College" w latach 30 XX wieku, kiedy ich właściciele nie mogli już płacić rachunków podatkowych. Obecnie nanae pod nazwą „Newport Mansions” dostępne są dla zwiedzających.

„Preservation Society of Newport County” (Towarzystwo Ochrony Hrabstwa Newport) zostało założone w 1945 roku przez grupę mieszkańców Newport pod przewodnictwem Katherine i George'a Warrena, aby uratować dom "Hunter House" przed rozbiórką. Początkowo znani jako „Georgian Society”, zmienili nazwę na do dziś dnia funkcjonującą „Preservation Society of Newport County”.

„Towarzystwo Ochrony Hrabstwa Newport”, jest prywatną organizacją non-profit z siedzibą w Newport w stanie Rhode Island, która chroni dziedzictwo architektoniczne hrabstwa Newport, zwłaszcza Bellevue Avenue Historic District. Siedem z czternastu historycznych nieruchomości i krajobrazów to narodowe zabytki a większość z nich jest dostępna dla zwiedzających.

Dom "Kingscote" , pierwotnie nazwany „George Noble Jones House”, zbudowany w 1839 r przez Georga Noble Jonesa, który był właścicielem plantacji bawełny El Destino i Chemonie na Florydzie a zaprojektowany został przez Richarda Upjohna.

Rodzina Jonesów na stałe opuściła Newport po wybuchu wojny secesyjnej, a dom sprzedali Williamowi Henrykowi Kingowi w 1864 r., kupcowi z Old China Trade. Rodzina Kinga była właścicielem domu do 1972 r., kiedy to ostatni potomek przekazał go Towarzystwu Ochrony.

"Chepstow", zbudowany 1860 r przez Edmunda Schermerhorn, który w 1860 roku zatrudnił George Champlin Mason, Seniora, aby zbudował dla niego letni dom.

Posiadłość w 1911 roku została sprzedana pani Emily Morris Gallatin, i pozostawała w posiadaniu jej rodziny, dopóki nie została przekazana w 1986 roku po śmierci Alletty McBean, na rzecz Towarzystwa Ochrony.

"Chateau-sur-Mer" został ukończony w 1852 roku jako włoska willa dla urodonego 26 stycznia 1801 roku w St. Albans w stanie Vermont Williama Sheparda Wetmore'a, kupca z Old China Trade.

Wetmore zmarł 16 czerwca 1862 roku w Chateau-sur-Mer, pozostawiając większość swojej fortuny synowi George'owi Peaboy Wetmore, który w 1869 roku poślubił Edith Keteltas.

Chateau-sur-Mer był jednym z niewielu „domów” w Newport zbudowanych jako całoroczna rezydencja.

W 1968 roku dom został dodany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych a w 1969 roku wykupiony przez Towarzystwo Ochrony.

W 2006 r. został ogłoszony National Historic Landmark (Historycznym Punktem Orientacyjnym). Dawna wozownia i stajnia dla zamku - Posiadłości Sur-Mer są własnością Uniwersytetu Salve Regina.

"Issac Bell House" (Dom Dzwonnika Izaaka), zbudowany w 1883 roku. Przez Issaca Bell Juniora, który był odnoszącym sukcesy brokerem i inwestorem w sektorze bawełny, a także szwagrem Jamesa Gordona Bennetta Juniora, wydawcy New York Herald.

Bell zatrudnił nowojorską firmę architektoniczną McKim, Mead i White (Charles Follen McKim, William R. Mead i Stanford White) do zaprojektowania swojej letniej rezydencji, którzy znani byli w Newport z projektu "New Port Casino" w Bostonie z projektu "Boston Public Library", zaprojektowali także słynną stację Pennsylvania w Nowym Jorku.

Budynek podzielony później został na mieszkania. Służył również jako dom opieki. Dzięki pomocy Carol Chiles Ballard, w roku 1994 został wykupiony przez Towarzystwo Ochrony.

"Marble House" (Dom z marmuru), zbudowany w latach 1888–1892 dla Alvy i Williama Kissama Vanderbilta.

Rezydencja kosztowała 11 mln USD (równowartość 307 mln USD w 2018 roku z czego 7 mln USD wydano na 500 000 stóp sześciennych (14 000 m³) marmuru.

Kiedy Alva Vanderbilt rozwiodła się z Williamem w 1895 roku była już właścicielką Marble House, otrzymując ją jako prezent na 39 urodziny. Alva ponownie wyszła zamąż za Olivera Hazard Perry Belmonta.

Alva Belmont zamknęła rezydencję na stałe w 1919 roku kiedy przeniosła się do Francji, aby być bliżej swojej córki Consuelo Balsan.

W 1932 roku, niecały rok przed swoją śmiercią sprzedała dom Frederickowi H. Princeowi, którego rodzina pzez ponad 30 lat zajmowała dom w letnim sezonie, podejmując szczególne wysiłki, aby pozostawić większość wnętrz w stanie nienaruszonym, jak pierwotnie zamierzali Vanderbilts.

Jednym z godnych uwagi wydarzeń, które miały miejsce w Marble House podczas rezydencji rodziny Prince, był w lipcu 1957 roku słynny „Bal Tiffany”, sponsorowany przez Tiffany & Company i zorganizowany na rzecz stosunkowo nowo założonego Towarzystwa Ochrony Hrabstwa Newport. W późnych godzinach porannych bal powitali najznamienitsi goście, tacy jak senator John F. Kennedy i jego żona Jacqueline Bouvier Kennedy, Państwo E. Sheldon Whitehouse, Hrabia Anthony i Hrabina Sylvia Szapary z rodziny Vanderbilt.

W 1963 roku Towarzystwo Ochrony zakupiło dom od Prince, a fundusze na wykup zapewnił Harold Stirling Vanderbilt, najmłodszy syn pary Vanderbilt.

10 września 1971 roku dwór został dodany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych, a 17 lutego 2006 roku, Departament Spraw Wewnętrznych wyznaczył go jako Narodowy Zabytkowy Punkt Historyczny.

Wnętrza tej wspaniałej rezydencji pojawiły się w kilku filmach i serialach telewizyjnych. Kręcono tu sceny do filmu, „Ameryka”, "Wielki Gatsby" z 1974 roku , "The Buccaneers" z 1995 roku, "Amistad" z 1997 roku oraz "27 Sukienek" z 2008 roku. Niedawno Victoria's Secret nakręciła tutaj jedną ze swoich reklam świątecznych z 2012 roku.

"The Breakers" (Łamacze), zbudowany w latach 1893–1895 przez starszego brata Vanderbilta, Corneliusa Vanderbilta II.

The Breakers to architektoniczny i społeczny archetyp „Złotego Wieku Ameryki”, okresu w którym członkowie rodziny Vanderbilt byli wśród głównych przemysłowców. Był to największy, najbogatszy dom w rejonie Newport po jego ukończeniu w 1895 roku a dziś znajduje się na liście 100 największych posiadłości Ameryki na zaszczytnej 23 pozycji ze swoimi 5 804,8 m2 powierzchni mieszkalnej, w tym 70 pokoi.

Vanderbilt zmarł w 1899 roku w wieku zaledwie 55 lat, z powodu krwotoku mózgowego, spowodowanego udarem, pozostawiając The Breakers swojej żonie Alice Gwynne Vanderbilt, która przeżyła go o 35 lat i zmarła w 1934 roku w wieku 89 lat. The Breakers zostawiła swojej najmłodszej córce hrabinie Gladys Szechenyi (1886–1965), głównie dlatego, że żadne z jej pozostałych dzieci nie było zainteresowane posiadłością.

W 1948 r. Gladys wydzierżawiła nieruchomość dla Towarzystwa Ochrony za 1 USD rocznie, po czym w 1972 roku Towarzystwo Ochrony kupiło The Breakers wraz z około 90% wyposażenia domu za 365 000 $ (dziś 2,2 miliona dolarów) od hrabiny Sylwii Szapary, córki Gladys, mimo iż umowa dawała jej dożywotnią dzierżawę. Po jej śmierci w 1998 roku Toważystwo Ochrony zgodziło się aby rodzina mieszkała na trzecim piętrze, które nie jest otwarte dla publiczności.

"The Elms" zbudowany w latach 1898–1901 przez rodzinę Berwindów, która spędzała tam wakacje od 1890 roku. W 1898 roku stało się jasne, że ich mały tradycyjny domek na plaży by za mały na wielkie imprezy. Berwind zatrudnił Horace'a Trumbauera, aby zbudował znacznie większy dom, lepiej dopasowany do jego statusu. Berwind interesował się technologią, a Elms był jednym z pierwszych domów w Ameryce, podłączonym do systemu elektrycznego bez systemu zastępczego.

W ciągu 20 lat żona Berwinda, Sarah, spędzała tam lato, w sezonie od 4 lipca do końca sierpnia. Berwind pojawiał się tylko w weekendy, ponieważ jego interesy związane z wydobyciem węgla trzymały go w ciągu tygodnia w Nowym Jorku. Berwindowie nie mieli dzieci, jednak ich siostrzeńcy i siostrzenice odwiedzali wujostwo regularnie.

5 stycznia 1922 roku zmarła pani Berwind, a Edward poprosił swoją najmłodszą siostrę Julię A. Berwind o wprowadzenie się i pozostanie gospodynią Elms. W 1936 roku, kiedy zmarł, oddał dom Julii, która nie interesując się technologią, nadal prowadziła dom w ten sam sposób przez kolejne dwadzieścia pięć lat.

W 1961 roku, kiedy zmarła Julia Berwind, Elms był jednym z ostatnich domów w Newport, które miały być prowadzone w stylu Złotej Ery. Bezdzietna Julia Berwind przekazała majątek siostrzeńcowi, który tego nie chciał i bezowocnie próbował przekazać go komuś w rodzinie.
W końcu rodzina sprzedała na aukcji nieruchomość deweloperowi, który chciał ją zburzyć. W 1962 roku, zaledwie na kilka tygodni przed datą katastrofy, Elms został wykupiony przez Toważystwo Ochrony za 116 000 USD. Cena obejmowała nieruchomość wraz z przyległymi pensjonatami. Od tego czasu dom został otwarty dla zwiedzających.

W 1971 roku został wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych, a w 1996 r. uznany za Krajowy Zabytek Dziedzictwa Narodowego.

"Rosecliff" (Różany Klif), zbudowany w latach 1899–1902 przez Theresę Fair Oelrichs, srebrną dziedziczkę z Newady, której ojciec James Graham Fair był jednym z czterech partnerów Comstock Lode. Była ona żoną Hermanna Oelrichsa, amerykańskiego agenta linii parowca Norddeutscher Lloyd.

W 1891 roku Therese i jej mąż wraz z siostrą, Virginią Fair, kupili ziemię z posiadłości George'a Bancroft i zlecili firmie architektonicznej McKim, Mead & White zaprojektowanie letniego domu na wielką skalę.

Hermann Oelrichs, Jr. utrzymał Rosecliff w rodzinie do 1941 r., następnie majątek przeszedł kilka zmian własności, zanim w 1947 roku został kupiony przez panią J. Edgar Monroe z Nowego Orleanu, której mąż, dżentelmen z południa, dorobił się fortuny w przemyśle stoczniowym.

W 1971 roku Państwo Monroe podarowali całą posiadłość wraz z jej zawartością i 2 mln dolarów darowizną na działalność Toważystwa ochrony, które otworzyło ją dla zwiedzających. Pan Monroe często wracał do posiadłości na imprezy charytatywne aż do swojej śmierci w 1991 roku.

Sala balowa została wykorzystana do sfilmowania scen w filmie "Wielki Gatsby" z 1974 roku oraz dla "The Betsy", "High Society", "True lies" oraz "Amistad".

Wszystkie te posiadłości toną w przepychu i bogactwie. Ich właściciele nie szczędzili grosza sprowadzając kosztowne wyposażenia wnętrz z całego świata.

Każdy z tych pięknych domów ma do opowiedzenia swoją historię. Każda z rodzin urządzała kosztowne przyjęcia dla najznamienitszych gości. Dziś przechadzając się tamtejszymi komnatami możemy poczuć wytworny klimat minionych lat.

Najbardziej w pamięć zapadł mi Marble House, w której mieści się „Złota komnata”. W rzeczy samej, wszystko tam jest pokryte 24-katarowym złotem.

Bilety wstępu do posiadłości można nabyć przy bramie „The Breakers”. Jeśli zamierzacie Państwo bywać w tym miejscu częściej niż jeden raz w roku, to opłaca się wykupić tak zwany „season pass”.

Miłego zwiedzania!